आला क्षण.... गेला क्षण...
आज सकाळी गच्चीत कपडे वाळत घालताना अंगावर येत होतं कोवळं ऊन,आनंद उल्हासीत होत होतं... तन मन आणि क्षणात गच्चीसमोरच्या निलगिरीच्या झाडावरील अडकलेला पतंग दृष्टीस पडला . झाले मन खिन्न आणि मग ....सुचल्या या काव्यपंक्ती.....
आला क्षण.... गेला क्षण...
पतंग झेपे उंच आकाशात
घेई भरारी झोकात
पतंग दोरी बालकाच्या हातात
खुले हास्य भारी गालात
पतंग आणि बालक दोघे आता
नाचू लागले तालात डौलात
क्षणात होई घात
काटतो कुणी पतंग दोरी
वरचेवरी आकाशात
होई वाताहात
मग हिरमुसे बालक
होई खिन्न
शोध घेई दिनभर
दमून झोपे आईच्या मांडीवर
पतंगही खिन्न
अडकला झाडावर
अंग चोरून घेई फांदीवर
स्वप्न पडे बालका
बोली पतंग
येशील कधी करण्या माझी सुटका
सुरु होण्या खेळ पुन्हा आपुल्या मनासारखा
सुटला पहाट वारा
लागे चाहूल तयास
जाणलं त्यानं
झाले दोन सवंगडी उदास
मिटवाया तगमग हालू लागे फांदी
पुटपुटे पतंग स्वतःशी
बरे झाले अडकलो आपण हिरव्या पानात फांदीपाशी
वारा येई जोराचा,
फांदी हले झुले वर-खाली नादात
हलकेच सोडून देई पतंगाला त्याच्या अंगणात
होता सूर्योदय
बालक होई जागे
पाहता अंगणात पतंग
धरे त्याला हातात
बिलगी आई-बाबासं आवेगात,हर्षभरात
nandkishorslele.blogspot.com
टिप्पण्या
अनिल पाठक
एकाच वेळेस दोघांचीही उदास अवस्था शेवटी परत दोघेही हर्षभरित
तुटलेला पतंग पाहून पतंगाचे आणि छोट्याशा बालकाचे दुःख कवीने जाणले आणि काव्यात नेमकेपणाने मांडले आहे.